Claimgedrag
Ik ben een moeder van 2 dochters van 1 en bijna 3 jaar. Onze dochter van bijna 3 claimt mij enorm. Elke avond wilt ze dat ik bij haar blijf tot ze in slaapt valt en wanneer ze tussendoor wakker wordt en mij niet ziet raakt ze zacht gezegd overstuur. Ze krijst dan het hele huis bij elkaar. Het is geen huilen meer te noemen, ze lijkt echt om mij te smeken. Dit gaat natuurlijk door merg en been.
Heftige geboorte
Haar geboorte was erg heftig en uiteindelijk is ze ver over tijd met veel stress, weeën en andere heftige dingen met een keizersnede ter wereld gekomen. Vanaf dat moment huilde ze als ik haar niet vast hield. Ik heb alle adviezen opgevolgd. Even laten huilen, niet meteen pakken.. toch wel weer troosten.. bij je nemen.. etc. Maar ik was haar enige oplossing. Dus dan doe je dat want je ziet je kind niet graag verdrietig…
Nog steeds slaapproblemen
Inmiddels is ze bijna 3 en is dit probleem er nog steeds. Ze gaat 2 dagen per week naar het kinderdagverblijf. Daar slaapt ze tussen de middag wel gewoon, een uurtje. Twee andere dagen gaat ze naar opa en oma. Hier slaapt ze amper… ze vraagt dan constant om mij… Inmiddels zijn mijn partner en vooral ik het einde zoek. Elke avond vaste rituelen helpen niet. Ze valt pas in slaap als ik minimaal een uur bij haar lig.
Laten huilen
Het consultatiebureau vertelde ons dat we haar maar moesten laten huilen.. desnoods moest ze overgeven.. dat moest allemaal niks uitmaken. Dat hoorde erbij.. nou 1 avond geprobeerd… dat was zacht uitgedrukt geen succes voor beide partijen niet… Wat kunnen wij nog meer doen? We weten het niet meer..
Ten einde raad
Bedankt voor je uitgebreide e-mail. Het is een indrukwekkend verhaal, ik kan mij goed voorstellen dat jullie je zorgen maken en ten einde raad zijn.
Gewenste gedrag
Bij het lezen van jouw e-mail rees bij mij direct de vraag: Hoe komt het dat je dochter van 3 op het kinderdagverblijf wel het gewenste gedrag laat zien? Wat doen zij daar, wat blijkbaar werkt voor haar? Het lijkt mij zinvol om dit nader te onderzoeken.
Radeloos en machteloos
Tevens komen jullie radeloosheid en machteloosheid naar voren. Het is in jullie situatie van groot belang dat jullie als ouders zorgen dat jullie het vol kunnen houden. Dit kun je doen door goed voor jezelf te zorgen en dat jullie energie buitenshuis opdoen. Ga vooral leuke dingen voor jezelf doen (of met z’n tweeën), klinkt cliché, maar mijn ervaring is dat veel ouders dit door drukte vergeten.
Onbewust bekrachtiging
Bij slaapproblemen bij kinderen wordt over het algemeen onbewust het ongewenste gedrag van het kind door de ouders bevestigd, waardoor bekrachtiging optreedt. Of dit in jullie geval ook zo is, kan ik moeilijk op basis van alleen deze e-mail inschatten. Een uitgebreider gesprek, eventueel aangevuld met huisbezoek kan een methode zijn om ouders verder te helpen bij het oplossen van dit soort problemen.
Omdat uit jouw mail naar voren komt dat jullie ten einde raad zijn, wil ik jullie adviseren om (professionele)hulp in te schakelen. Een eerste stap is naar de huisarts en via hem/haar een verwijzing naar een vorm van opvoedondersteuning voor het jonge kind. Bijvoorbeeld een orthopedagoog / kinder- en jeugdpsycholoog bij jullie in de buurt. Heel veel succes!
Ik lees u berichtje en herken heel veel van jou verhaal
We hebben ook een dochtertje van 3 jaar en zei had hetzelfde probleem
Ook een zware en moeilijke bevalling gehad
Ik heb haar de borstvoeding gegeven en dan sliep ze ook op onze slaapkamer als baby
Bij elke huil momenten heb ik haar op gepakt en getroost tot ze sliep
Ik moest ook haar laten huilen maar mijn gevoel zei niet te doen het was intens het eerste half jaar
Daarna niet meer tot ze op een eigen kamer moest
Ik bracht haar na een uitgebreid bad ,en een verhaaltje op haar eigen kamer te slapen ze huilde veel maar ik bleef niet bij haar maar ging de badkamer opruimen was boven en zong of praten tegen haar
Zo begon ze haar bed ritueel en ze speelt even een half uurtje in bed dan gaat ze slapen met een lampje aan
Ik ga elke kwartier even kijken dat geeft bevestiging dat mama niet weg is
De slaapproblemen zijn nu weg
Soms word ze in de nacht overstuur wakker roept mama ,ga even bij haar knuffelen en zeg dan ook ik kom zo weer bij je kijken dat steld haar gerust
Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen
Groetjes Silvia
Hallo,
Ik lees net u verhaal en wij hebben een zoontje van 30 maanden hij slaapt sinds 1 dec 2017 in een een persoonsgebonden bed.de eerste week ging goed 2 e week werd hij behoorlijk ziek 40 gr koorts keelontsteking etc wij kregen het advies om hem even bij ons in ned te leggen en hem gerust te stellen.nu een maand later hebben we een probleem het mannetje wilt niet slapen zodra mama hem naar bed heeft gebracht verhaaltje lezen en heeft geknuffeld ik maak de deur dicht begint het probleem ontzettend hard schreeuwen op de deur bonzen net zo lang tot ik weer terug kom ook slechts ik loop met de tong op mijn schoenen en weet niet meer waar ik het zoeken moet.zodra ik m bij ons in bed leg is het goed dan slaapt hij maar zodra hij in zijn eigen bed ligt en slaapt een uurtje of 4 dan begint hij op nieuw schreeuwen op de deur bonzen etc. Overdag slaapt hij niet meer sinds hij 2 is gaat 4 ochtenden naar psz waar hij niet slaapt ik ben het einde zoek graag als ie and de tip heeft ben ik u dank naar.
Ik heb ook gedaan met deur dicht was op vouwen liedjes zingen na 15 min weer me zelf laten zien maar niets helpt ik hoop dat jullie mij kunnen helpen anders moet ik profesionele hulp gaan inschakelen ik dank jullie alvast dat jullie dit willen lezen mvg Christel.
Hallo,
Hier ook een dochter van 3 jaar ook een zware bevalling gehad ze is er letterlijk uitgeduwd.
Ook heel veel huilen overdag wat later na veel zeuren bij dokter kinderarts ect verborgen reflux bleek te zijn. Ik ben met me dochter overal geweest de gekste dingen hebben we zelf gedaan.
Maar uiteindelijk ga je die dingen doen omdat je het anders echt moet vol kan houden.
Wij zijn bij cb kinderarts kinderfysiotherapeuten osteopaat geweest en we hebben een man laten komen om te kijken of er iets in huis was wat er niet hoorde we hebben het huis gereinigd voor geesten spelt in de hoek van de kamer voor het kwade ik ben zelfs met me dochter naar een slaap centrum geweest waar ik kreeg te horen dat het vanzelf over gaat als ze 5 is. dat is bij de meeste kinderen en als het dan nog niet over was moest ik maar weer bellen dan gingen ze wel verder kijken.
Mijn dochter valt niet alleen in slaap en slaapt ook niet door we hebben afgelopen 3jaar elke 3a4 uur het bed uit.
Ook wij hebben alles al geprobeerd en ook niks helpt het word alleen maar erger.
Ik zit bij haar naast het bed tot ze slaapt en ga dan weg ze heb nu sinds een maand dat ze wel goede nachten erbij heb zitten maar wisseld enorm. Wij houden nu vast dat het wel een keer over gaat want niemand weet wat ze eraan kunnen doen.
We hebben ook al slaap drankjes geprobeerd maar werkte ook niet.
Wel hebben we van arts in het slaap centrum tabletten gehad om haar in een slaapritme te krijgen maar waren we ook niet blij mee ze was hele dag moe huilerig hangerig en ze had steeds meer nodig om door te slapen.
Verder heeft ze al 2 keer buisjes en neusamandelen laten verwijderen want ze keer geen lucht via de neus binnen.
Mijn advies doe wat jullie denken dat goed is als niks helpt.
En zorg er als dat mogelijk is dat ze een keer een nacht ergens anders kan slapen zodat jullie even bij kunnen tanken.
Ookal valt het dan voor de personen waar ze is ook niet mee.
Gr. Natasja
Dit is mijn mening: Heeft er iemand wel eens aan gedacht om het bedje gewoon op je eigen slaapkamer te zetten? In veel andere culturen slapen kinderen nooit alleen want dat voelt onveilig. De cortisol gehalte (stress) is hoger dan als je ‘samen’ slaapt. Verplaats je eens in je kind!
Toen wij na een spoedkeizersnede en moeilijke start van ons dochtertje weer thuis kwamen, voelde het voor ons niet goed om onze baby op een andere kamer te leggen. Ze heeft veel last gehad van nachtmerries de eerste drie maanden, ze sliep maximaal acht uur op een dag, het was echt zwaar. Kinderartsen en -verpleegkundige wisten het ook niet meer (soms helpt inbakeren maar bij ons kindje niet). Mijn intuitie zei dat ik vooral bij haar moest blijven, aandacht voor haar als mensje, onvoorwaardelijk voor haar zijn. Na zes-acht maanden ging het beter.
Nu anderhalf jaar later blijft een van ons bij haar tot ze in slaap valt en slapen we nog steeds samen (kindje in eigen of onze bed). Ze word nog wel ‘s nachts twee keer wakker maar ze weet dat we er voor haar zijn en na een knuffel of een hand op haar borst valt ze snel weer in slaap. Wij vinden dit geen probleem omdat wij voor ons kind en alles wat er bij komt kijken gekozen hebben. Wij kiezen er voor om niet een strijd aan te gaan terwijl het kind alleen roept om veiligheid en verbinding. Vooral na een traumatische geboorte! Die basis kun jij als ouder alleen geven. Een investering waar jouw kind ook in zijn verdere leven iets aan heeft.
Als geborgenheid een feit is, geven de meeste kinderen vanzelf aan als ze klaar zijn voor de volgende stap naar zelfstandigheid, zeggen ervaringsdeskundgen en onderzoekers. Dat zien wij ook precies terug in onze dochter. Ze is een vrolijk, lief, nieuwsgierig en zelfstandig mensje die open de wereld in stapt maar weet dat ze altijd op ons kan terug vallen. Empathie, compassie en liefde kun je alleen terugzien als jij het hebt gegeven.
De beste tip die ik van de wijkverpleegkundige heb gekregen en die ik nog steeds gebruik: volg je kind.
(En dat is overigens niet hetzelfde als geen grenzen stellen en dat ze onbeperkt kunnen doen wat er in ze opkomt!)
Bedankt voor deze mooie aanvulling. En inderdaad heel belangrijk om als ouder je kind in zijn of haar behoefte te volgen en om hierin tegemoet te komen binnen de grenzen die jij als ouder zelf bepaalt.
Ik kan me voorstellen dat jullie om goede raad verlegen zitten.
Wellicht kan ik wat ideeën uit ervaring toevoegen aan bovenstaande antwoorden.
Een kind zal zich gedragen naar de manier waarop het geboren is. De geboorte is de allereerste stap naar zelfstandig in de wereld staan. Als die eerste stap met veel spanning gepaard gaat is de inprenting in het emotionele deel van je brein er een die een stress label heeft meegekregen. Dat betekent dat zowel kind als ouders daarmee te maken hebben, zowel zelf als in de onderlinge relatie.
Het is belangrijk dat de ouders zich dan af gaan stemmen op de behoeften van hun kind en gaan begrijpen hoe en waarom hun kind op die manier reageert. Dat brengt onderling begrip en een veiligheidsgevoel bij het kind en vertrouwen om verdere stappen te maken de wereld in. Waarbij het alle nieuwe dingen niet als vreemd of onveilig hoeft te ervaren maar de uitdaging aankan om zich te gaan ontwikkelen.
De emotionele (en de daaruit voortvloeiende hormonale, relationele, senso-motorische, energetische enz.) ontwikkeling en verwerking heeft in jullie situatie primair de aandacht nodig. Om jezelf en je kind weer een veilig gevoel te geven.
In mijn werk als kinderoefentherapeut, MNRI reflexintegratie behandelaar i.o. en Kind-In-Evenwicht behandelaar kom ik kinderen tegen die, net als jullie dochter, met veel heftige issues ter wereld zijn gekomen.
Met deze kinderen ga ik vooral aan de gang met de tools van de reflexintegratie om tot diepe ontspanning en stress loslaten te komen. Daarbij gebruik ik ook de kennis van Kind-In-Evenwicht (en de kinder O.T.) om emotionele issues aan het licht te brengen en begrip en compassie voor de situatie te krijgen voor alle betrokkenen. Daarbij is het mede belangrijk om via verschillende wegen de verschillende lagen van de emotie verwerking te benaderen om tot een breed gedragen en gevoeld resultaat te komen.
Ik hoop dat jullie hiermee weer een stapje verder kunnen komen en wens jullie veel plezier met jullie kinderen!
Paulien Stap-Pennock, Bussum.